Rammelende eierstokken

Ik heb altijd gezegd dat ik nooit kinderen zou krijgen/nemen maar ik begin toch langzaam een beetje aan die keuze te twijfelen. Juist, je hebt het goed gehoord: ik heb rammelende eierstokken. Het gebeurde allemaal gisteravond om elf uur in de minibus. Ze was tien maanden oud en had kroeshaar in knotjes op haar hoofd gebonden. Ik ben zo brutaal geweest om te vragen of ik haar vast mocht houden en vervolgens zaten we vijftien minuten lang met een van de schattigste baby’s ooit te knuffelen. Het moment waarop ik volledig smolt was toen het bleek dat ze high fives kon geven. Ik denk dat mijn babyliefde ook gegroeid is door de invloed mijn vrienden (speciale dank gaat uit naar Melissa en Anna). En dan heb je ook nog eens Irvin die me video’s blijft sturen van de meeste aandoenlijke lachende en slapende baby’s ooit. Zelfs personen met een totaal ontbrekend moederinstinct krijgen spontaan babyneigingen. Ik kan de kinderen hier ook trouwens niet echt vergelijken met de verwende snotneuzen die in Nederland rondrennen. Ze lijken hier toch allemaal wat meer waardering en geduld te hebben voor de mensheid. Misschien is het dit, misschien is het de bruine kleur, misschien de intens leuke kapsels of de mooie bruine kijkers, maar ik ben verkocht. Klein probleem is dan wel dat ik hartstikke blank ben en mijn kinders witte boerenpummeltjes worden, tenzij ik natuurlijk iemand met een ander kleurtje vind. Al met al schuif ik dit gelukkig wel nog even op de lange baan. Nog geen poepluiers, gekrijs midden in de nacht en lekkende hangtieten voor mij. Op het moment dat je er over na gaat denken wordt het ook allemaal weer wat minder aanlokkelijk. Want die o zo lieve schattige baby kan het ook op een krijsen zetten als jij net lekker een tukkie doet. Of ze poept haar hele luier onder met een bruine substantie waar de lucht tot heel ver weg van te ruiken is. En dan heb ik het nog niet over pubers, want die schattige baby’s worden natuurlijk ook ouders en dan zijn ze niet zo lief en schattig meer. Vooral als ze mijn karakter hebben, word je als ouders niet blij van (heb ik uit betrouwbare bronnen vernomen). Nou, ik denk dat ik er nu wel uit ben, baby’s zijn iets voor de toekomst wanneer ik flink wat ouder en wijzer ben. Of ik die staat van wijsheid en volwassenheid ooit bereik is nog maar de vraag. De chauffeur van de minibus had er in ieder geval wel vertrouwen in: Your eyes are so blue, your mom is gonna love your babies! (slecht argument trouwens) Heeft er in ieder geval één iemand vertrouwen in. En als ik dan toch zo’n mooie bruine baby wil stop ik er gewoon een in m’n koffer van Afrika naar Nederland. Is dat probleem van lekkende hangtieten toch ook weer mooi opgelost!