De talloze harten die ik heb moeten breken

Het aantal huwelijksaanzoeken dat ik krijg is met zo’n honderd procent gestegen. Van een zielig aantal van 0 aanzoeken ben ik naar zo’n vier gegaan. Flinke vooruitgang zou je kunnen zeggen. De relatie die eraan vooraf gaat is echter niet erg intensief en lang. Meestal ontbreekt de relatie volledig en kennen we mekaar slechts tien minuten of hebben mekaar zelfs nog nooit gezien. Wat ik dus eigenlijk wilde zeggen is dat ik doodgestalkt word hier. Ik begrijp er werkelijk geen zak van. Als ik uitga hoef ik in principe geen geld mee te nemen, mijn drankjes worden allemaal betaald. En als ik over straat loop in een rokje of jurkje (of zelfs met nat haar en m’n bril op) krijg ik de ene opmerking na de andere. Mijn laatste aanzoek was zo’n twee weken geleden. Ik nam de minibus om wat boodschappen te doen en het mannetje van het geld zag me blijkbaar wel zitten. Toen ik uitstapte was de eerste vraag of ik een vriend had en na mijn ontkennende antwoord (DUH) vroeg hij of ik met hem wilde trouwen. Helaas zat dat er voor hem niet in, het spijt me zeer. Wel heb ik hem nog een knuffel gegeven toen hij erom vroeg onder een staande ovatie van de hele minibus. Gheghe. Maar waar ik me eigenlijk zorgen over maak is het feit dat ik al deze aandacht krijg alleen omdat ik blank en blond ben. Als je naar Nederland gaat vind je een land vol blonde meisjes en daar ben ik absoluut niet zo speciaal meer. En dit is een beetje waar mijn verslag wat minder luchtig wordt, het onderwerp apartheid komt aan bod. Want hoe graag ik ook zou willen vertellen dat dit totaal geen issue meer is merk ik nog iedere dag dat er grote verschillen zijn tussen blank, gekleurd en zwart. Ga een drankje doen in Camps Bay en de enige mensen die daar rondlopen zijn blank. 90 procent van alle mensen op het festival Rocking the Daisies is blank. Restaurants en andere horeca gelegenheden hebben vrijwel altijd een blanke eigenaar en hun personeel is donker. Er is nog een duidelijke scheidingslijn tussen wat donkere mensen kunnen bereiken en wat blanken kunnen bereiken en dit komt waarschijnlijk door de generatie voor ons. Zij hebben de apartheid meegemaakt, alle discriminatie en het racisme persoonlijk ondervonden. Ik denk dat het probleem echter ook gedeeltelijk bij de mensen zelf ligt. Ik merk dat wanneer ik een ruimte binnenstap en er een soort van bewondering in de lucht hangt. Je voelt de mensen kijken en denken ‘wow, zij is blank, ze is vast rijk en succesvol’. Blank lijkt hier nog altijd gepaard te gaan met rijkdom en een succesvol leven. En dit is nou juist wat de mensen hier los moeten laten. Ze moeten mij niet zien als een rijke Europeaan wiens toekomst er altijd rooskleurig uitziet, zelfs als hier misschien een kern van waarheid in zit. Ze moeten mij niet ophemelen en als een prinses behandelen alleen omdat ik blank ben. Door dit te doen brengen ze zelf een onderscheid aan wat er helemaal niet zou moeten zijn. Ik denk niet dat de mensen dit bewust doen, dit is wat ze van de eerdere generatie meegekregen hebben. Maar ik denk dat er pas een Zuid-Afrika zonder apartheid kan zijn als zij deze denkwijze zelf veranderen, als ze zich zelf realiseren dat iedereen gelijk kan zijn ondanks je kleur, ras of afkomst. Zuid-Afrika kan pas veranderen als de mensen dat hier toestaan, en het begint bij de mensen zelf. Ik weet dat dit aan de andere kant ook wel makkelijk praten is met een corrupte regering en blanken die nog steeds heel veel macht en rijkdom hebben terwijl de donkere mensen hier in krotjes leven. Maar ik geloof in de bewoners in Zuid-Afrika en ik geloof in een Zuid-Afrika zonder apartheid waaraan zij zeker kunnen meehelpen. Want dit is hoe de toekomst eruit moet zien.