Zus in Zuid-Afrika

Ik heb mezelf moeten dwingen tot het opnieuw schrijven van een reisverslag want ik wil dit zo graag bijhouden. Ik haat het alleen om over dingen te schrijven die oninteressant en saai zijn. Niet dat mijn leven hier saai of oninteressant is, allesbehalve eigenlijk, maar ik wil geen ‘toen-entoen-entoen’ lulverhaal ophangen. Verder ben ik ook niet echt van het emotionele gezeik en het sentimentele gezwam dus dan houdt het al snel op. De afgelopen weken bestonden uit studeren, leuke dingen doen in het weekend maar ook emotioneel gezwam. Ik zal proberen het enigszins binnen de perken te houden maar feit is nou eenmaal dat ik heb staan janken bij de aankomsthal in het vliegveld. BAM, dat is eruit. Waarschijnlijk zijn jullie nu allemaal in shock want ik schijn niet vaak te huilen, maar de laatste tijd kan ik het niet meer zo makkelijk binnenhouden. Zal wel met de leeftijd te maken hebben. Ik heb dus staan huilen op het vliegveld toen m’n zus Luke arriveerde. En iedereen weet, wij zijn geen matties of sissies for life die mekaar opmaken, elkaar harden doen en oneindig samen kunnen shoppen. Wij zijn vuur en water, dag en nacht, links en rechts, zwart en wit en ga zo maar door. Dit botst dus veelvuldig en dat heb ik gemerkt de afgelopen week. Onze levens en ideeën over de wereld zijn zo verschillend en dit lijkt niet samen door één deur te gaan, alhoewel ik denk dat dat niet het echt probleem is (maar dan eindigen we weer in oeverloos emo-gezwam wat ik achterwege wilde laten). We zijn elkaar onnoemelijk vaak in de haren gevlogen en hebben mekaar volledig afgebitcht. Precies zoals iedereen verwacht had. MAAR (ja je ziet het goed dus lees vooral door!) we hebben ook samen gelachen, gehuild en de mooiste dingen samen gezien. We hebben gepraat, naar elkaar geluisterd en dingen opgelost. We hebben compromissen gesloten en beiden dingen voor elkaar gedaan die we zelf nooit zouden doen. En ik denk dat dit veel belangrijker is dan alle ruzie die we hebben gemaakt. Hoe had je ooit kunnen verwachten dat het in één keer goed gaat? Ik ben trots op mezelf en trots op m’n zus dat we er een mooie week van hebben gemaakt. We hebben autogereden (handgeschakeld!) aan de linkerkant van de weg met onze babyblauwe Boris (ik heb 90% van de tijd gereden en daar ben ik heel trots op) midden in de bergen en op onbegaanbare zandwegen. We hebben met olifanten geknuffeld en in een kamer overnacht met het mooiste uitzicht ooit en een bad ten grote van een zwembad. We hebben de color run gelopen (ssssssssssssssst ik wil het niet horen) en elkaar als kleine kinderen besmeurd met kleurenpoeder (dat overigens nog steeds in m’n oor zit). Ik kan zo nog wel even doorgaan maar het was een zeer intense week en met zoveel mooie dingen. Helaas komt er ook een einde aan en moet je zuslief dan met een brok in je keel terugbrengen naar het vliegveld. En daar begint het gejank weer. Want ondanks al het gezeik deze week ga ik haar missen. Er was even een stukje thuis en vertrouwdheid dat nu weer terug gaat naar Nederland en ik blijf hier achter. Stiekem ben ik jaloers en had ik best in dat vliegtuig willen stappen. Aan de andere kant weet ik echter dat mijn tijd hier nog niet om is en dat er nog veel meer goede en mooie dingen te beleven zijn hier in Zuid-Afrika. En niet slechts in Zuid-Afrika want over vier weken vertrek ik al op mijn rondreis. Ik zit hier dus nu op m’n bed dit verslag te schrijven en zus hangt in de lucht, op weg terug naar Nederland. Nog zo’n drie maanden en dan ga ik haar achterna, het lijkt dichtbij maar ook nog zo ver weg. Om eerlijk te zijn kijk ik ook uit naar het moment om mijn vrienden weer te zien, hoe erg ik ook van Kaapstad en alles hier hou. Over een dikke twee maanden arriveren mijn ouders hier en ik kan echt niet wachten. Ik mis de Blokhuizen-genen om me heen, hoe vervelend ze af en toe ook kunnen zijn. Maargoed, ik ga weer op de emo-toer dus het is tijd om af te sluiten. Het mooie Afrika wacht op me en ik ruik nog heel veel meer avontuur!