Mijn sporttalenten en ik

De enige sporten die ik ooit in mijn leven beoefend heb zijn turnen en handbal. Voor de rest heb ik natuurlijk wel het een en ander tijdens gym gedaan (waaronder softbal waarbij ik de laatste twee jaar de bal niet met dat stuk slaghout hebben kunnen raken maar desondanks wel een home-run heb kunnen rennen), en het een ging beter dan het ander maar de algemene conclusie is dat ik een sportnerd ben en er altijd wel een lichamelijke beperking is op wat voor manier ook (meestal te kort dus). Helaas is er in Zuid-Afrika niet zoiets als handbal dus moet ik me toch aan iets anders wagen om niet volledig dicht te groeien. Een sportschool valt echter af, dat was een makkelijke optie geweest maar er zijn hier geen sportscholen in de buurt. De volgende optie is rugby aangezien het een grote sport in Zuid-Afrika is. Afgelopen zaterdag ben ik naar een rugbywedstrijd geweest waar we hebben gewonnen van Australië met 28-3! Ik heb vol enthousiasme HIER KOM DIE BOKKE geschreeuwd terwijl ik stond te springen met een Zuid-Afrikaanse vlag om me heen. Rugby lijkt me echter ook niet echt mijn sport als ik zie hoe ze vol enthousiasme de persoon met de bal naar de grond halen. Kun je me volgens mij nog beter een paar keer de snelweg over laten steken, lijkt me toch iets veiliger. De laatste opties die dan overblijven zijn dan eigenlijk hardlopen en yoga. Aangezien ik hardlopen oerdodelijksaai vind is yoga de gelukkige geworden. Vanavond besloot ik dus met Anna om mijn stijve lijf eens flink op te gaan rekken: en met succes. Op het moment dat ik de ruimte naderde kwam de geur van wierook me al tegemoet. Volgens mij gebruiken ze dat spul alleen om de geur van zweetvoeten te maskeren. Met weinig succes helaas, ik rook ze nog steeds (waarschijnlijk die van mezelf trouwens). Toen ik daarna ook nog eens de zenmuziek hoorde en iedereen in de ‘ikweetnietmeerhoehetheet’-positie zag zitten was het voor mij wel duidelijk: wegwezen hier. Toch heb ik besloten het een kans te geven en m’n yogamat uit te rollen om me vervolgens in de meest onmogelijke posities te brengen. Die posities vielen gelukkig mee (geen maffe twisterideeën dus), alleen de tijd waarin je in die houding moest blijven vielen een beetje tegen. Het is daarna de bedoeling dat je je hoofd leeg maakt en je gedachtes en emoties als een rivier ziet. Je maakt je vervolgens los van die rivier en bekijkt het van een afstandje om zo je diepste emoties te verwerken en je bewuster wordt van je lichaam (ik zie dit niet helemaal eigenlijk, ik werd me slechts bewust van hoe stijf ik wel niet ben). Het enige waar ik aan kon denken was een pizza met enorm veel kaas en een taart waar je u tegen zegt. Mijn manier van emoties loslaten denk ik. Blijkbaar was mijn zin in eten ook te horen want na de yogales vroeg Anna of het mijn maag was die zo knorde. Oeps. Al met al was dit een zeer interessante ervaring, op het laatst viel ik zelfs bijna in slaap en volgens mij is dat een goed teken? Wie weet ga ik dit ooit nog een keer doen maar zodra ik weer in Nederland word ik toch echt weer stijve Henkie met een handbal.