Hakuna Matata

Voor ik vertrok naar Zuid-Afrika was ik ontzettend bang dat er iets zou gebeuren met mijn familie aan het thuisfront. Helaas is dat onderbuikgevoel waarheid geworden, op dinsdagavond kreeg ik een telefoontje van het thuisfront dat papa een hartinfarct had gehad. Op zo’n moment stort je wereld even in en haat je het feit dat je aan de andere kant van de wereld zit. Zuid-Afrika is dan plotseling niet meer zo leuk en geweldig als het eerst was. Ondanks dat papa geluk had gehad en het allemaal weer (bijna) goed zou komen was het liefste wat ik op dat moment wilde naar huis. Thuis zijn bij de rest en niet afhankelijk zijn van stomme internetverbindingen en een telefoon. En als je dan ook nog eens te horen krijgt dat je je familie voorlopig niet gaat zien is dat nog eens extra zuur. Misschien moeten we niet zo zeuren over het feit dat ze niet kunnen komen, het gaat toch goed met hem? Is dat niet veel belangrijker? Maar het gaat me er niet om dat ze hun vakantie niet kunnen vieren, het gaat me erom dat ik mijn ouders nog een hele tijd langer niet ga zien. Net op het moment dat dat hetgene is wat ik absoluut nodig heb. De afgelopen dagen heb ik lopen malen en malen over het feit of ik naar huis moet komen of hier moet blijven. Uiteindelijk heb ik besloten toch hier te blijven. Thuis heb ik op het moment niks te doen, mijn leven is nu in Zuid-Afrika. Ik was bang dat wat er gebeurd is een schaduw zou leggen over de rest van mijn tijd hier maar ik heb me gerealiseerd dat dit ook maar tijdelijk is. Ik ben boos en gefrustreerd geweest over waarom dit nou weer moest gebeuren. Typisch gevalletje van karma weer. Toch heb ik hier, heel cliché, ook weer het een en ander van geleerd. Ik kan nu wel gaan klagen over hoe kut (excuses voor het taalgebruik) mijn leven is en hoe dit mij weer allemaal moet overkomen, maar dit helpt slechts tijdelijk. Ik zie nu in dat we heel veel geluk hebben gehad dat papa er zo vanaf is gekomen en dat ik hier nog doodleuk een verslag over kan schrijven. Het lijkt wel alsof wij altijd geluk bij een ongeluk hebben. Ieder verkeersongeluk (oh shit, dat ben alleen ik dus…) levert heel veel blauwe plekken en schrammen op en geen levensbedreigende situaties. Je schrikt je alleen het laplazarus iedere keer. Ik kan me beter hier op richten en het van de positieve kant bekijken. Je kan niet verwachten dat je leven alleen maar uit ups bestaat, er zijn ook minder leuke dingen. Het is jammer dat dit nu is gebeurd en niet wanneer ik in Nederland ben maar helaas kan ik daar niks aan veranderen. Door deze gebeurtenis heb ik weer eens van die zelfrealisatie/emo-momenten waarop ik me realiseer dat ik heel veel geluk heb in het leven. Ik heb lieve vrienden, familie en geweldige ouders. Ik heb het geluk om in de mooiste stad van Nederland te wonen (geen discussie hierover graag, dit IS gewoon zo) in een geweldig appartement met een superchille huisgenoot en maffe schildpadden. En om eerlijk te zijn, zou het leven ook niet vreselijk saai zijn als het uit alleen maar ups zou bestaan? Ik weet dat het een cliché is dat je leert van de tegenslagen in je leven maar dit is echt waar. Het draagt bij aan wie je bent en hoe je in het leven staat. Ik heb besloten dat ik heel erg ga genieten van de rest van mijn tijd in Zuid-Afrika, vandaar ook de titel van dit verslag: Hakuna Matata. In eerste instantie lijkt deze titel niet helemaal gepast bij de inhoud van dit reisverslag aangezien mijn hele hoofd vol zorgen zat deze week en ik me intens eenzaam heb gevoeld. Juist daarom is het een levensles die ik voortaan in de rest van mijn leven wil volgen. Hoe klote (opnieuw excuses) alles ook op een bepaald moment lijkt, uiteindelijk komt alles goed. Hakuna Matata, geen zorgen.