Hoe UWC mijn toekomstperspectieven verandert.

Ik wil een twee-onder-een-kap-woning, een blondharige labrador, een appelboom in de achtertuin, stationmodel auto met veel bergruimte voor mijn twee kinderen (jongen en meisje natuurlijk want dat is de beste combo) en een man die het geld verdient zodat ik thuis voor de kids kan zorgen terwijl ik het hele huishouden doe en de buren iedere woensdagochtend om 11 uur op de koffie komen. Grapje. Had je hopelijk al door. Mijn reis hier heeft wel degelijk mijn toekomstperspectieven veranderd maar gelukkig nog niet in de drastische zin van huisvrouw worden. Denk dat geen enkel land, geen enkele plek in het universum mij deze toekomstplannen kan geven. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht wat ik nou eigenlijk met mijn leven wil en dit is ook een van de redenen dat ik een half jaar naar het buitenland wilde. Ik had het gevoel dat ik vast zat op een bepaald punt. Mijn hele leven wist ik al dat ik wilde studeren, op kamers wilde wonen en een grote reis wilde maken. Verder keek ik niet in de toekomst en nu ben ik op mijn grote reis en moet ik eens na gaan denken over wat ik ga doen als ik weer terug in Nederland ben. Ik zou dit jaar af kunnen studeren. Ik heb tot nu toe al mijn vakken gehaald en als ik mijn scriptie in blok drie en vier schrijf heb ik over een jaar een bachelordiploma. Dit was echter iets dat ik in mijn hoofd altijd uitgesteld had. Ik ben pas 20 en wil niet op mijn 21ste gaan denken aan een werkend leven. Vandaar dat ik sowieso een jaartje aan mijn bachelor vast wilde plakken. Maar wat ik dan eigenlijk wel wilde wist ik ook niet. Ik heb altijd een hele waslijst gehad met wat ik allemaal NIET wilde, wat ik wel wilde wist ik eigenlijk nooit. Literatuurwetenschap is een superleuke studie, begrijp me niet verkeerd, maar ik heb mezelf nooit gezien als iemand die ook een beroep in dit vakgebied gaat uitoefenen. Het voelt niet helemaal als mezelf. Ik heb vaak gehoord (ja voornamelijk van ouders) dat ik veel praktischer ingesteld ben en ik denk dat dit misschien ook wel klopt. Twee jaar geleden heb ik er een tijdje over nagedacht om fotografie te gaan studeren, gewoon omdat fotografie iets leek waar ik écht goed in was. Ik heb toen besloten er niet voor te gaan, ik had absoluut geen zin in de stress van selectierondes bovenop mijn examenstress. Bovendien had ik destijds nog niet genoeg lef om het te proberen. Maar nu denk ik dat dit veranderd is. Ik heb me gerealiseerd dat fotografie iets is waar ik echt gelukkig van word. Ik krijg ogen als schoteltjes wanneer ik een spiegelreflexcamera zie, kan niet ophouden over alle functies die m'n camera heeft en krijg een gelukzalig gevoel wanneer ik een foto heb gemaakt die precies op het goede moment genomen is (plus ik begin te huilen als een baby op het moment dat mijn camera het begeeft…). Misschien komt dit idee nu ook wel weer in me op door alle complimenten die ik over m'n foto’s krijg die ik hier in Zuid-Afrika gemaakt heb. Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen tijd in alles gegroeid ben en dat ik me minder snel uit het veld laat slaan door kritiek. Twee jaar geleden was ik te bang om kritiek te krijgen, wat als ik volledig afgebrand werd, dan zou m’n hele leven instorten. Nu lijkt het krijgen van kritiek en tips op mijn foto’s me alleen maar leerzaam en een manier om verder te komen. Daarom wil ik me komend jaar eens gaan verdiepen in de opleidingen die er zijn in Nederland en in ieder geval toelating doen. Wie weet word ik niet eens toegelaten en moet ik nieuwe toekomstplannen maken. Maar zelfs als dat gebeurt weet ik zeker dat ik het geprobeerd heb en dat ik niet over 20 jaar aan m'n omgeving moet vertellen: 'Ja, fotografie is altijd één van m'n grootste hobby's geweest. Had er graag m'n beroep van gemaakt, maarja ik had nooit de ballen om het te proberen.' Ik heb me gerealiseerd dat ik geen spijt meer wil hebben van dingen, geen 'wat als' momenten wil hebben en me voor eeuwig af wil vragen hoe mijn leven eruit gezien zou hebben als ik het niet geprobeerd had. Ik weet namelijk dat ik er spijt van ga krijgen als ik het niet doe. Mijn leven mag niet meer uit slechts veilige momenten bestaan, ik wil grenzen opzoeken en risico’s nemen. Dat brengt me pas verder in het leven, ik ben klaar voor het avontuur! Net als het van een 216 meter hoge brug springen aan een stukje elastiek. Laten we dat dus ook maar doen over een week of vier.