Het einde nabij

Over twee maanden zit ik in het vliegtuig naar Nederland. Het lijkt nog allemaal heel ver weg maar ik weet dat het er toch echt aan zit te komen. Langzaam begin ik me te realiseren dat mijn Zuid-Afrikaanse droom er bijna opzit. Dit is een lang en emotioneel proces waar heel veel huilbuien aan verbonden zijn. Grapje. Toch zijn er af en toe van die momenten dat ik opeens overspoeld word door een gevoel van realiteit. Gisteren was ik mijn kamer aan het opruimen en zag ik weer alle foto’s die ik mee had genomen voor mijn reis. De dag dat ik in het vliegtuig stapte kan ik me als de dag van vandaag herinneren. Toch heb ik het gevoel dat ik er alles uithaal wat erin zit. Ik heb ondertussen al drie tripjes gemaakt en vrijwel mijn hele bucketlist afgewerkt (op een paar kleine dingetjes na maar die deel ik liever niet op het internet;)). Ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt die ik ontzettend ga missen. De afgelopen tijd heb ik al heel vaak afscheid moeten nemen van mensen en ook deze week was het weer twee keer raak. Het collegejaar is voorbij, de zomer zit eraan te komen en het is tijd voor vakantie. Alle internationale studenten gaan halverwege november naar huis na het semester, ook mijn geliefde Annabanana met wie ik lief en leed gedeeld heb. Toch bijzonder hoe je in een korte tijd zo close met iemand kan worden. Opent wel weer nieuwe toekomstperspectieven voor vakanties:). Voor mij breekt dan ook eindelijk de zomervakantie aan (na 1,5 jaar non stop studeren zonder zomervakantie). Dat het hier lente (dus zomer) is kan je aan alles merken. Mijn neus is aan het vervellen, zand van het strand is werkelijk waar overal te vinden en mijn haar is lekker pornoblond (scheelt weer kappersgeld want nu hoef ik mijn uitgroei niet bij te werken). Teruggaan naar Nederland voelt op het moment heel onwerkelijk. Wat heb ik er naast mijn vrienden, familie, cavia’s, kanarie en schildpad te zoeken? Maargoed, hier kan ik beter later op terugkomen want zo ver is het toch nog niet. Nu ben ik vooral bezig met afscheid nemen van het studentenleven en het voorbereiden op het bestaan van ramptoerist. Hier ben ik namelijk een held in met m’n olifantencamera en strooien hoed. Alles is geboekt en staat vast, en morgen is het al zover. Dan is het dag UWC en studeren en hoi Afrika. Aan twaalf januari hoef ik voorlopig dus nog even niet te denken gelukkig. Laten we eerst maar eens het pure en ware afrika overleven, inclusief bosjesmannen en woestijnen!