De minibus

'Waarom ga je altijd met de bus?' is een van de vragen die ik altijd in Nederland krijg. Niemand snapt mijn voorliefde voor de bus en hier in Zuid-Afrika is het niet anders. Waarom neem ik niet de trein? Goedkoper en sneller dus waarom nog kiezen? Maar ik ga voor de minibus. Bij de minibus moet je je het volgende voorstellen: Een klein busje met vijftien zitplekken, een chauffeur en een mannetje die het geld verzamelt. Deze busjes rijden door heel Kaapstad en omstreken en hebben vaste bestemmingen. Je betaalt ze een schijntje en ze brengen je waar je zijn moet. Maar verwacht vooral geen luxe! Sommige busjes zijn zo aftands dat het leer helemaal versleten is en je slechts op een frame zit dat omhuld is door wat schuimrubber. Verder staat er in de bus: certified to carry 15 seated passengers. Maarja, waarom zou je je aan die regel houden als er ook 25 mensen inpassen, meer geld toch? En dat is dus ook precies wat ze doen. Iedere keer dat je op het punt komt dat je denkt 'en nu zit ie echt stampvol' stoppen ze opnieuw bij een halte om er weer een handjevol mensen bij te proppen. Je hebt staanplaatsen, extra bankjes en extra plankjes om zitplekken te creeëren. Ik heb serieus eens zitten tellen (25 dus) en kwam erachter dat ik erna hardop zat te lachen. Personal space ontbreekt dus volledig en als je claustrofobisch bent zou ik de minibus niet helemaal aanraden. Op het moment dat je een tweetonner het busje in ziet stappen en er alleen naast jou nog een plaats vrij is die groot genoeg is voor een peuter weet je dat het foute boel is. Weke delen doen gelukkig niet zoveel pijn:). Je zult je nu dus wel afvragen: Waarom in godesnaam reis je dan met zoiets?! Mijn antwoord: omdat het één groot avontuur is! De route van de minibus is fascinerend, je passeert snelwegen met verkopers, sloppenwijken en meer. Iedere ochtend geniet ik er weer van, er is zoveel te zien als je uit het raampje kijkt! Muziekje aan en ik ben zeer content. Gelukkig stap ik in bij het beginpunt van het busje dus heb ik altijd plek. In de spitsuren ben ik in twintig minuten op de universiteit maar overdag kost het me zeker een uur. De chauffeur wacht namelijk net zo lang tot het busje vol zit, al kost het hem de hele dag. Zijn 'muntjesverzamelman' hangt consequent met z'n hoofd uit het raampje om de bestemming te roepen naar de mensen op straat (compleet onverstaanbaar trouwens, Cape Town wordt hier uitgesproken als Kjiep Teuwn???). Hij trekt de mensen praktisch het busje in en vaak word je ook gewoon even overgeheveld van het ene busje naar het andere als ze opeens besluiten toch niet naar de desbetreffende bestemming door te rijden. Afgelopen maandag zat ik in de minibus van Mowbray naar Belville. Nadat we vertrokken gingen we natuurlijk eerst tanken want we hebben alle tijd van de wereld. Bij de eerste stop kwam er een vrouw met een koter van een jaar of twee naast me zitten. Het kind rende het hele busje door dus kreeg ie billenkoek wat resulteerde in een huilbui. Dag goede muziek. Gelukkig had moeder de oplossing: Floep, borst eruit en drinken maar. Niet iets wat ik graag zie op mijn maandagmorgen maar opnieuw een avontuur. Vandaag zat ik in de minibus van Mowbray naar Observatory. Halverwege moesten we tanken dus dat betekent midden op de weg keren. Helaas kon de motor dat niet aan en sloeg hij af. Dat betekende duwen, midden op een drukke weg tussen al het verkeer. Ik hield mijn hart vast. Maar Afrika is niet Afrika als dit niet ook goed ging. De minibus is dus niet het meest veilige voertuig (sorry moeders, dit wil je waarschijnlijk niet horen, net als het feit dat ik vandaag een klein vogeltje gered heb door de snelweg op te rennen terwijl er een auto op hoge snelheid aankwam) maar het is absoluut dolle pret. Nog een tip als je ooit van plan bent de minibus te nemen: Ga niet voorin zitten. Dan zie je namelijk heel vaak dat het bijna misgaat en dat is niet goed voor je bloeddruk:).