It's gonna be a long and lonely christmas.

Vanochtend vroeg ben ik gearriveerd in mijn geliefde Kaapstad. De afgelopen week was hectisch en moeilijk, het backpacken met z’n tweeën viel flink tegen. De eerste busreizen naar Malawi vielen mee, het echte drama begon pas toen we vanuit de hoofdstad van Malawi naar het meer reisden. Volgens vele mannen was de AXA bus de betrouwbaarste en snelste, zou ons in ongeveer vier uurtjes naar het meer brengen. Optimistisch als we waren stapten we dus die bus in, samen met ongeveer honderd extra lokale mensen, zakken reis en een aantal kippen. Ademhalen was geen optie meer en je kont keren ook niet. Ik wist dat ze in Afrika wel van proppen hielden maar dit had ik nog nooit meegemaakt. Onze zogenaamde vier uur durende busreis veranderde ook in een veertien uur durende busreis, zonder te stoppen voor wc’s. Na deze verschrikkelijke en onvergetelijke (in de negatieve zin van het woord) busreis kwamen we meer dood dan levend aan. Vraag me niet hoe maar de kip was ook nog springlevend. Als je dan vervolgens aankomt op je bestemming na een helse busreis als deze is het enige wat je wilt een douche. Maar ja, het is Afrika dus natuurlijk is er juist die avond geen water. Het dorpje ligt langs een van de grootste meren van de wereld maar het is op de een of andere manier toch onmogelijk om dat water ook uit een kraan te laten lopen. De enige oplossing was dus om elf uur ’s avonds mijn bikini aan te trekken en het meer in te duiken om me te wassen. Één zijn met de natuur noemen we dat dus maar. De dagen erna waren gelukkig wel redelijk relaxed, afgezien van het feit dat de pinautomaten nergens werkten en we overal gevolgd werden door de meest vreemde mannen. Ik heb nog nooit zo serieus overwogen om mijn haar zwart te verven. Het is echt een stuk ongemakkelijker om als blonde vrouw rond te reizen in plaats van als grote donkerharige kerel. Voor de weg terug naar Lilongwe hadden we een andere bus uitgezocht die niet vol zou zijn en er ook daadwerkelijk vier uur over zou doen. Je moest dan wel om drie uur op het station zijn om je kaartjes te kopen. Helaas calculeerden we onze tijd een beetje verkeerd in en kwamen we pas om kwart over vier aan op dat station en eindigden we opnieuw in de verkeerde bus. Als je ervan uit gaat dat een taxi er driekwartier over doet om op het station te komen en jij iets voor tweeën bij die taxi bent is dat niet tijd genoeg. De taxi wacht namelijk eerst nog tot de hele taxi volzit, al duurt dit een uur (zoals bij ons het geval). Vervolgens stop de taxi onderweg ook nog om een compleet rieten dak in te laden (?) en een aantal zakken rijst. Gelukkig geen kippen deze keer. Als er iets is dat ik geleerd heb de afgelopen week dan is het wel dat reizen in Malawi gecompliceerd is. Alles dat mis kan gaan lijkt mis te gaan en er is geen enkel persoon die je vertelt hoe het nou precies zit. Als je het kantoor van een internationaal busbedrijf binnenloopt ligt het personeel met het hoofd op de tafel te slapen en als je vervolgens vraagt hoeveel een visum voor Mozambique kost kijkt ze je aan alsof je regelrecht van een andere planeet komt. Er wordt je vanalles beloofd en weinig van die beloftes worden waargemaakt. Ondanks dat het afscheid met mijn reisgenoot niet leuk was stapte ik gelukkig en doodsbang in de bus van Lilongwe naar Johannesburg. Ik hoopte op een beloofde relaxte en punctuele reis met de intercape bus. Voor ik het wist zat ik in een overvolle bus die anderhalf uur te laat vertrok naast overgevende en krijsende kinderen. Ook dit kon ik dus wel vergeten en mijn eierstokken zijn na deze reis ook weer verdacht stil. De betekenis van het woord airconditioning is hier iets in de trant van ‘we zetten de raampjes een eindje open’. Zodra je het hebt over elektrische airconditioning wordt het één zwart gat. Maar ook deze 36 uur durende busreis heb ik overleefd. Mijn paspoort zit vol stempels en visa van talloze Afrikaanse landen en ik ben weer veilig in Kaapstad. Ik kan niet geloven dat ik weer kan plassen op een wc, in plaats van boven een gat in de grond. Ik ben zo blij dat ik niet meer eindeloos hoef te vechten met muggennetten en dat ik geen insecten meer in mijn bed vind. Ik ben de bewoonde wereld gaan waarderen. Mijn kerstmis bestaat dus uit het genieten van de kleine dingetjes der civilisatie. Water, elektriciteit en internet dat niet iedere seconde wegvalt. Het kerstgevoel was ver te zoeken want dat heb je nou eenmaal met 30 graden op een plek zonder vrienden en familie. Het enige voordeel dat ik kan noemen is dat ik dit jaar ook echt ‘All you need is love’ hebben kunnen ontlopen. Het is tijd om te genieten van mijn laatste twee weekjes in Kaapstad en die feestdagen kunnen me worst wezen. Ik heb hier zomer!

p.s. Dit verslag heb ik op eerste kerstdag geschreven! Was een beetje laat met uploaden:).